عملیات عطش

توضیحات

حال حسین‌زاده لحظه به لحظه بدتر می‌شود. خون زیادی ازش رفته و مدام چشم‌هایش سیاهی می‌رود. سه چهار دفعه پاهایش سست می‌شود و می‌خورد زمین. بدنش دارد می‌سوزد. مثل بچه‌ها به گریه افتاده. یک‌جا از بی‌رمقی، زانو می‌زند و به حالت سجده می‌افتد روی زمین. باورهژ صدایش می‌کند که از جا بلند شود. می‌گوید: «حسین!… پاشو توروخدا…پاشو…» اما حسین‌زاده که درد بازوی شکسته امانش را بریده، جانِ حرف زدن ندارد. باورهژ دوباره صدایش می‌زند. این دفعه خیلی محکم می‌گوید: «حسین! به جان مادرم اگه بلند نشی می‌زنمت!…» حسین‌زاده به التماس و ناله می‌گوید: «یه کم دیگه بذار بشینم… نمی‌تونم راه برم…. نا ندارم….» باورهژ که وقتی برای جرّوبحث ندارد، محکم با لگد می‌کوبد به پهلوی حسین‌زاده. آن از نهاد حسین‌زاده بلند می‌شود،سرش را بالا می‌گیرد و به عتاب می‌گوید: «نامرد! …. برای چی می‌زنی آخه؟….»